دانوش : (اَعلام) (= ودانوش) نام شخصي در داستان وامق و عذرا.

دانیار : (اَعلام) (= ودانوش) نام شخصي در داستان وامق و عذرا.

داور : 1- حَكَم؛ 2- (در حقوق) قاضي؛ 3- (به مجاز) خداوند، پادشاه، حاكم.

داوود : (عبری) 1- محبوب؛ 2- (اَعلام) شاه عبرانیان [حدود 1012پیش از میلاد ـ حدود 972 پیش از میلاد] كه شاعر و پيغمبر بود و در جوانی به شبانی پرداخت. به خاطر آواز خوش و نواختن بربط مورد توجه شائول قرار گرفت. پس از کشته شدن او به سلطنت رسید و پایتخت را به اورشلیم برد. كتاب مزامير كه مشحون از الهامات غنايي است از او به جا مانده است.

دلاور : 1- (به مجاز) شجاع و جنگجو؛ 2- (در قديم) گستاخ.

دلير : 1- (به مجاز) شجاع، داراي جرأت و جسارت؛ 2- (در قديم) گستاخ، بي پروا.

دهقان : (معرب از فارسي دهگان) 1- كشاورز، مالكِ ده؛ 2- (در قديم) (به مجاز) ايراني؛ 3- (به مجاز) زرتشتي؛ 4- (در قديم) (به مجاز) هر يك از دانايان و راويان تاريخ و اساطير ايران؛ 5- بزرگ و حاكم ولايت.

ديار : (عربي) (جمعِ دار)، سرزمين، كشور، موطن، زادگاه.

دياكو : (اَعلام) (= ديا اكو)، پسر فرورتيش، نخستين شاه ایران [حدود 740-708 پیش از میلاد] از سلسله‌ي ماد که شهر همدان را به پایتختی برگزید.

دَيّان : (عربي) 1- قاضي، داور، حاكم، پاداش دهنده؛ 2- يكي از اسما الهي؛ 3- (در اوستا، dayān) به معني فرمانده.